Ο Βασίλης Κασιμάτης γράφει για την εφηβική ψυχή και ένα κομμάτι της που «φεύγει» μαζί με τον Θανάση Γιαννακόπουλο.

Η δική μου γενιά, των 30 και κάτι, είναι μία από αυτές που είχε την τύχη να ζήσει τη γιγάντωση του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Ωστόσο ένα πολύ βασικό χαρακτηριστικό που δεν το είχαν οι υπόλοιπες γενιές, είναι πως αυτό συνέβη παράλληλα με ένα κομμάτι των εφηβικών χρόνων, όπου τα συναισθήματα γίνονται ακόμα πιο έντονα και η διαχείρισή τους πολλές φορές πιο δύσκολη, απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα.

Περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνεις και παρόλο ότι θυμάσαι και την παραμικρή λεπτομέρεια απ’ όλες αυτές τις στιγμές, έχεις ξεχάσει πως έχουν χαραχτεί στην ψυχή σου, με την ένταση την οποία τα ζούσες τότε, ως παιδί αρχικά και ως έφηβος στη συνέχεια.

Όλα αυτά μέχρι να έρθει μία είδηση σαν τη σημερινή, με το θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου ή σαν αυτή προ ολίγων μηνών με τον θάνατο του Παύλου Γιαννακόπουλου, που σου φέρνουν και πάλι στην επιφάνεια τα ίδια έντονα συναισθήματα, αλλά από την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

Φαντάζομαι για πολλούς και όχι μόνο για εμένα, μαζί με τους δύο εμβληματικούς παράγοντες του Παναθηναϊκού, έφυγε και ένα κομμάτι της εφηβικής ψυχής τους και των όσων έντονων στιγμών χαράς είχαμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια που συμπορευτήκαμε από διαφορετικά πόστα, αλλά δίπλα στην ίδια ομάδα.

Εμείς αγαπήσαμε τον Παναθηναϊκό, αλλά ο Παύλος και ο Θανάσης, ο Θανάσης και ο Παύλος, με την αγάπη τους, το ήθος τους και την προσφορά τους, μας έκαναν να αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο το «τριφύλλι» αλλά και αυτούς ως πρόσωπα. Ίσως το τελευταίο να είναι και το μεγαλύτερό τους επίτευγμα.

Καλό ταξίδι «τυφώνα», καλό ταξίδι δικέ μας, Θανάση Γιαννακόπουλε.

ΥΓ. Είμαι σίγουρος πως το ΟΑΚΑ στο αυριανό ματς κόντρα στη Μπασκόνια θα είναι όπως πρέπει προκειμένου οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού να τιμήσουν τον Θανάση Γιαννακόπουλο και να «σπρώξουν» την ομάδα λίγο πιο κοντά στα πλέι όφ της Ευρωλίγκα.

ΥΓ2. Ευρωπαϊκά θα έρθουν και άλλα, απλά πλέον μετράμε από το 6.

Βασίλης Δ. Κασιμάτης