Ο Τσάβι Πασκουάλ έχει σήμερα τα γενέθλια του, συμπληρώνοντας 46 χρόνια ζωής και έτσι η ΚΑΕ Παναθηναϊκός δεν παρέλειψε να ευχηθεί τα χρόνια πολλά στον Καταλανό τεχνικό.

Μέσω ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι πρωταθλητές ανέφεραν: «Χρόνια πολλά στον προπονητή μας Τσάβι Πασκουάλ που έχει σήμερα τα γενέθλιά του! Του ευχόμαστε υγεία, χαρά και πολλές επιτυχίες!».

Δείτε το ποστ   

Ιδιαίτερη ημέρα είναι η σημερινή για τον Παναθηναϊκό και τους φιλάθλους του, καθώς ανήμερα της 20^ης Αυγούστου του 1929 γεννήθηκε ο ιστορικός ηγέτης του «τριφυλλιού» Παύλος Γιαννακόπουλος.

Όπως είναι φυσικό η ΚΑΕ δεν θα μπορούσε να ξεχάσει τη συγκεκριμένη ημέρα και μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ανήρτησε την φωτογραφία του αείμνηστου Παύλου Γιαννακόπουλου την οποία συνόδευσε με το εξής μήνυμα:

«Η 20η Αυγούστου είναι μια ημέρα ξεχωριστή για τον Παναθηναϊκό μας, καθώς σαν σήμερα, στις 20/8/1929, γεννήθηκε ο ιστορικός ηγέτης του συλλόγου, ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Για πάντα στις καρδιές μας…».

Δείτε την ανάρτηση   

Τα γενέθλια του έχει σήμερα ο Νίκος Παππάς, ο οποίος γίνεται 28 χρονών και έτσι η ΚΑΕ Παναθηναϊκός, έσπευσε να πει τα χρόνια πολλά στον Έλληνα γκαρντ με το δικό της τρόπο.

Οι πρωταθλητές ανήρτησαν στον επίσημο λογαριασμό τους στο twitter  το νικητήριο τρίποντο του Παππά από τον περσινό αγώνα των «πρασίνων» κόντρα στην Φενέρμπαχτσε για την Ευρωλίγκα αναφέροντας «Χρόνια πολλά στο Nίκο Παππά που έχει σήμερα τα γενέθλιά του! Του ευχόμαστε υγεία, χαρά και πολλές επιτυχίες!».

Δείτε την ανάρτηση     

Ο γηραιότερος εν ζωή παίκτης του Παναθηναϊκού, Νίκος Φαράντος, με αφορμή τα γενέθλια του συλλόγου, μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ. Δείτε τι είπε..

Αναλυτικά όσα είπε:

«Στην Αθήνα ήρθα το 1929, λίγο αφότου γεννήθηκα, ούτε 40 ημερών. Γεννήθηκα 27 Νοεμβρίου, πριν από τα Χριστούγεννα ήμουν εδώ. Ο πατέρας μου είχε πρόβατα και τα κατέβαζε το χειμώνα εδώ στην Αθήνα. Από τότε μένω στους Αμπελόκηπους μέχρι και σήμερα».

Με το ποδόσφαιρο πότε… μπλέξατε;
«Μετά τα Δεκεμβριανά άρχισα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, ήμουνα τότε 15 χρονών. Ηρθα εδώ στον Παναθηναϊκό, το Μάη του 1945 στα «τσικό». Τα πρώτα χρόνια έπαιζα στα «τσικό» και στη δεύτερη ομάδα. Όταν πήγα στην πρώτη ομάδα είχαμε προπονητή τον Μηγιάκη και έπαιζα στα χαφ. Αυτός με πήρε και με έβαλε έξω δεξιά γιατί ήμουν πολύ ταχύς. Στο σχολείο να φανταστείς είχα συμμαθητή τον Μιχάλη τον Τσολάκη που έγινε πρωταθλητής Ελλάδας στο 100άρι. Όταν ήμασταν μαθητές τον πέρναγα στο τρέξιμο! Χρησιμοποιούσα και τα δύο πόδια. Επαιζα έξω δεξιά, αλλά όταν δεν έπαιζε ο Φυλακτός – σπουδαίος παίκτης – με έβαζε και έξω αριστερά».

Θυμάστε τον πρώτο σας αγώνα;
«Πρωτόπαιξα το 1948, 6 Ιανουαρίου, ανήμερα τα Φώτα. Παίζαμε Παναθηναϊκός – ΑΕΚ εδώ μέσα για το Κύπελλο των Εορτών. Την ΑΕΚ τη συμπαθούσαμε πολύ στη γειτονιά μας γιατί ήταν όλα τα παιδιά πρόσφυγες. Θυμάμαι πως σαν παιδί είχα ίνδαλμα τον Μαρόπουλο της ΑΕΚ και να που βρέθηκα στον πρώτο μου αγώνα να παίζω απέναντί του σαν αντίπαλος! Σ’ όλο το παιχνίδι μου έβριζε τη μάνα μου και την αδερφή μου. Εγώ σοκαρίστηκα και παραπονέθηκα στο ημίχρονο στον προπονητή μου. Μου είπε “δεν πειράζει, βρίστον κι εσύ”. Από εκείνον τον αγώνα και μετά δεν υπήρχαν ούτε συμπάθειες ούτε ινδάλματα. Για μένα υπήρχε πλέον μόνο ένα πράγμα, ο Παναθηναϊκός!».

Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις σας σαν ποδοσφαιριστής;
«Θυμάμαι ένα παιχνίδι εντός έδρας με τον Απόλλωνα που τον είχαμε μονότερμα επί 90 λεπτά. Είχαν τερματοφύλακα τον Χρυσοχόου που έκανε τρομερή εμφάνιση. Χάναμε συνέχεια φοβερές ευκαιρίες. Στο τέλος, λίγο πριν τη λήξη έβαλα γκολ εγώ και κερδίσαμε 1-0. Από αυτό το παιχνίδι ο Χρυσοχόου έπαιξε στην Εθνική Ελλάδας! Θυμάμαι άλλο ένα παιχνίδι με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη. Κερδίζαμε 2-1 και προς το τέλος ήμουν πολύ κουρασμένος. Μου έρχεται λοιπόν μια πάσα και τραβάω ένα σουτ και στέλνω τη μπάλα έξω από το γήπεδο. Σκεφτόμουνα πως μέχρι να τη φέρουν θα περάσουν 4-5 λεπτά και θα πάρω μια ανάσα και θα έχω ξεκουραστεί λίγο. Ερχεται λοιπόν ο Γιάννης ο Παπαντωνίου, με τον οποίο ήμουν και συμμαθητής στο σχολείο, μου ρίχνει ένα σκαμπίλι και μου λέει: “εμείς δεν τα κάνουμε αυτά!” Και του ζήτησα συγγνώμη. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός. Θυμάμαι και τις προπονήσεις με τον Χάρι Γκέιμ που ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Σκέψου ότι μας έβαζε να ανεβαίνουμε τρέχοντας τα σκαλιά στις εξέδρες!».

Προφανώς οι συνθήκες εκείνης της εποχής ήταν ασυνήθιστες…
«Ηταν ιδιαίτερη περίοδος γιατί δεν είχε τελειώσει ο εμφύλιος. Όταν ανεβαίναμε να παίξουμε με τον Αρη για παράδειγμα δεν μπορούσαμε να πάμε με το τρένο, λόγω του αντάρτικου. Πηγαίναμε με καράβι!»

Πότε σταματήσατε;
«Το 1952 επιστρατεύτηκα και ο Παναθηναϊκός με έδωσε στον Αρη. Ημουν ανθυπολοχαγός στα ΛΟΚ και πρόλαβα να παίξω ένα παιχνίδι εκεί. Μετά πήρα μετάθεση στη Δράμα. Ουσιαστικά εκεί σταμάτησα. Όταν απολύθηκα γύρισα στον Παναθηναϊκό και έπαιξα μερικά παιχνίδια ακόμα σαν αναπληρωματικός. Τότε όμως παίζανε μόνο 11 παίκτες, δεν παίζανε άλλοι».

Μείνατε όμως κοντά στην ομάδα, έτσι δεν είναι;
«Μα δεν γίνεται αλλιώς, είμαι Παναθηναϊκός. Εσύ μπορεί να είσαι φίλαθλος ή οπαδός του Παναθηναϊκού, εγώ όμως δεν μπορώ να είμαι κάτι τέτοιο. Εγώ έπαιξα στον Παναθηναϊκό και είμαι Παναθηναϊκός! Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα. Τώρα βέβαια τα πράγματα είναι αλλιώς, είναι επαγγελματίες, πάνε από ομάδα σε ομάδα και αλλάζουν. Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω».

Και παρακολουθούσατε την ομάδα σαν φίλαθλος;
«Πάντα παρακολουθούσα τον Παναθηναϊκό τα επόμενα χρόνια. Από την πορεία του Γουέμπλεϊ και μετά όποτε πήγαινε ο Παναθηναϊκός να παίξει στο εξωτερικό ακολουθούσα κι εγώ. Η σπουδαιότερη στιγμή που θυμάμαι είναι το παιχνίδι με τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ που έβαλε το γκολ ο Βαζέχα και κερδίσαμε με 1-0. Εχω πάει παντού και στην Ισπανία και στην Πολωνία και στη Γαλλία και παντού. Εντός έδρας δεν το συζητώ. Πάντα δίπλα στην ομάδα. Μόνο στο Γουέμπλεϊ δεν μπόρεσα να πάρω γιατί δεν κατάφερα να βρω εισιτήριο. Τώρα έρχομαι στο γήπεδο με κάποια παιδιά, επίσης παλαίμαχους. Εχω επαφή με το Γιώργο το Χατζόπουλο, μιλάμε στο τηλέφωνο, με τον Κουρτζίδη, με τον Ασημακόπουλο. Χαιρετιόμαστε με τον Αριστείδη τον Καμάρα στο γήπεδο».

Ποια είναι η καλύτερη ομάδα του Παναθηναϊκού που είδατε εσείς;
«Η καλύτερη ομάδα που είχε ποτέ ο Παναθηναϊκός ήταν αυτή που πήγε στο Γουέμπλεϊ. Δυνατή ομάδα, όλοι Έλληνες, όλοι έπαιζαν με την ψυχή τους, φοβερή ομάδα. Οπου και να βρίσκονται αυτά τα παιδιά να είναι καλά».

Τι σημαίνει για σας ο Παναθηναϊκός;
«Ολη μου η ζωή αναπτύχθηκε από τη συμμετοχή μου στον Παναθηναϊκό. Εγώ γάλα πουλούσα και η ομάδα μόλις τελείωσα το Γυμνάσιο με έβαλε στην Εθνική Ασφαλιστική. Ολη μου η ζωή από εκεί ξεκίνησε, τα πάντα αντιστράφηκαν. Δεν μπορώ να μην έχω ευγνωμοσύνη στον Παναθηναϊκό. Αλίμονο!»

Τα 110 χρόνια βρίσκουν τον Παναθηναϊκό σε μια δύσκολη συγκυρία…
«Μην το λες αυτό! Ας είναι έτσι η ομάδα. Παναθηναϊκός είναι, θα βρει το δρόμο του. Θα βελτιωθεί οπωσδήποτε! Ανεξάρτητα από τις συγκυρίες ο Παναθηναϊκός είναι ένας, δεν υπάρχει άλλος. Οι φίλαθλοί μας πρέπει να διώξουν αυτήν την απογοήτευση που νιώθουν. Όποιος είναι στην ομάδα θα παίξει. Η γνώμη μου είναι πως αν το πρωτάθλημα είναι τίμιο – και δεν είναι πάντα – τα πράγματα θα πάνε καλύτερα».

Πώς θα βρει το δρόμο της η ομάδα;
«Αν μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε όλοι ο Παναθηναϊκός θα τα καταφέρει. Ο καθένας όσο μπορεί λιγότερο ή περισσότερο. Να βρεθούν τίποτα άνθρωποι σωστοί. Εύχομαι ο Παναθηναϊκός να βρει ξανά το δρόμο του. Και θα τον βρει! Θα τον βρει πραγματικά γιατί το αξίζει. Δεν μπορεί να υπάρχει πρωτάθλημα Ελλάδας χωρίς τον Παναθηναϊκό. Όχι επειδή είμαι Παναθηναϊκός, αλλά γιατί είναι αυτή η αλήθεια! Ο κόσμος που έρχεται εδώ κάθε φορά, έρχεται γιατί πιστεύει στην ομάδα».

Με τον δικό τους τρόπο ευχήθηκαν τα χρόνια πολλά για τα 110 χρόνια ζωής του Παναθηναϊκού που συμπληρώνονται σήμερα, τόσο η ΠΑΕ όσο και ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός.

Αρχικά ο Ερασιτέχνης μέσω μιας φωτογραφίας (την οποία και βλέπετε λίγο πιο πάνω) και μίας ανακοίνωσης στην επίσημη ιστοσελίδα του είπε τα χρόνια πολλά.

Αναλυτικά η ανακοίνωση του Ερασιτέχνη

110 Χρόνια Παναθηναϊκός Α.Ο.!

«Το 1908 ιδρύθη στην Ελλάδα»…

Το ημερολόγιο έγραφε Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 1908, όταν ο Γεώργιος Καλαφάτης, μαζί με τον αδερφό του Αλέξανδρο κι άλλους τριάντα περίπου φίλους και συναθλητές του από τον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο ίδρυαν στο κέντρο της Αθήνας έναν Ποδοσφαιρικό Όμιλο ο οποίος έμελλε, από «ομάδα Καλαφάτη» όπως τον αποκαλούσαν τα πρώτα «ηρωικά» χρόνια, να γίνει με την πάροδο των ετών, «Πρωταθλητής σ΄όλα τα σπορ».

«Ο πιο μεγάλος σύλλογος, η πιο τρανή ομάδα»…

Ο σύλλογος αυτός αγκάλιασε στους κόλπους του όλα σχεδόν τα αθλήματα, πολλά εκ των οποίων πρώτος εκείνος ανέδειξε στη χώρα μας. Στα 110 χρόνια δράσης του ο Παναθηναϊκός παρουσίασε ομάδα σε τριάντα οκτώ διαφορετικά σπορ, αναδεικνυόμενος πρωταθλητής στα είκοσι έξι από αυτά, επιτεύγματα που έρχονται να προστεθούν σε πολλά άλλα, ρεκόρ που τον κατέστησαν «Σύλλογο Μεγάλο». Τόσο μεγάλο που αναμφισβήτητα «δεν υπάρχει άλλος πιο δυναμικός»…

«Για σύμβολο της έστησε την πράσινη σημαία»…

Τον Σεπτέμβριο του 1908, δηλαδή μόλις λίγους μήνες μετά την ίδρυση του, ο σύλλογος αποφάσισε να αποχωριστεί τις λευκές φανέλες που φορούσε η α΄ ομάδα του καθώς και τις ερυθρές φανέλες της β΄ ομάδας επιλέγοντας οριστικά ως χρώμα του το πράσινο της ελπίδας. Το χρώμα που ήταν γραφτό να συνδεθεί με εκατομμύρια «αιώνια πιστούς», να ζωγραφίσει αμέτρητες στιγμές στις ζωές των οπαδών του, και συνοδευόμενο με το λευκό της αγνότητας να υπερισχύσουν του μαύρου και του γκρι μιας ανιαρής καθημερινότητας…

«Στον στίβο και στα γήπεδα την πιο καλήν ιδέα»…

Αθλητές με το τριφύλλι έγραφαν αμέτρητες σελίδες δόξας όπου κι αν αγωνίζονταν: σε κουλουάρ, χώματα, χορτάρια, παρκέ, πισίνες. Ο Παναθηναϊκός ανέδειξε πανελληνιονίκες, βαλκανιονίκες, μεσογειονίκες, πρωταθλητές Ευρώπης, παγκόσμιους πρωταθλητές, Ολυμπιονίκες, μέχρι και παγκόσμιους ρέκορντμαν κι η Λεωφόρος Αλεξάνδρας, το παλαιότερο ποδοσφαιρικό γήπεδο στην Ελλάδα αλλά κι ένας μικρός αλλά συνάμα θαυματουργός πολυχώρος έγινε διαχρονική κοιτίδα αθλητισμού και πολιτισμού.

«Προχωρείτε προς τη νίκη, χείμαρρος ορμητικός»…

Ο Παναθηναϊκός δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τη δεύτερη θέση. Στόχος του Ομίλου ήταν πάντα η κορυφή. Οι δεύτερες και οι τρίτες θέσεις ήταν επιτυχία μόνο εάν αποτελούσαν το σκαλοπάτι, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, για την πρωτιά. Οι 1525 ομαδικοί τίτλοι που έχει κατακτήσει το Τριφύλλι στα 110 χρόνια ιστορίας του κατακτήθηκαν με ιδρώτα, με πόνο και πολλές φορές, με αίμα. Ποτέ όμως ένας τίτλος δεν ήταν αυτοσκοπός για τον Παναθηναϊκό, ούτε η νοοτροπία της «νίκης με κάθε μέσο» ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία και την αισθητική των φιλάθλων του καθώς και των ανθρώπων που τον διοικούσαν, πολλοί εκ των οποίων ήταν εξέχοντα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, άνθρωποι με παιδεία, μόρφωση και πλούσια κοινωνική δράση…

«Έχει σήμα το τριφύλλι κι είναι πάντα θρυλικός»…

Λίγα χρόνια μετά την οριστική επιλογή των χρωμάτων του Ομίλου ένα μεγάλο τριφύλλι, άλλοτε λευκό κι άλλοτε πράσινο, θα έρθει και θα «κολλήσει» πάνω στις φανέλες, τα σκουφάκια, τα σορτσάκια και τις φόρμες δημιουργώντας έναν ανεπανάληπτο συνδυασμό. Το πιο ισχυρό και αναγνωρίσιμο brand του ελληνικού αθλητισμού είχε μόλις γεννηθεί. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε ποτέ την ανάγκη να αυτοβαπτισθεί. Στον κόσμο της υποκειμενικότητας «Θρύλοι» υπάρχουν πολλοί. Στην αντικειμενική αθλητική πραγματικότητα Θρύλος είναι μόνο ένας. Ποιος;

Ο Παναθηναϊκός…

Ο Παναθηναϊκός…

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ!

Σημ. Οι στίχοι ενδιάμεσα από τις παράγραφους αποτελούν τον προηγούμενο Ύμνο του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, ο οποίος γράφτηκε το 1948 από τους Κώστα Κοφινιώτη (στίχοι) και Γιάννη Βέλλα (μουσική). Ερμηνεύτηκε από τον Πάνο Κόκκινο κι έχει τίτλο «Προχωρείτε προς τη νίκη»…

Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός αποφάσισε να κάνει χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και με δύο αναρτήσεις συνοδευόμενες από τα λόγια των Γεωργίου Καλαφάτη και Απόστολου Νικολαΐδη ευχήθηκε με τον δικό της τρόπο, ενώ δεν παρέλειψε να δημοσιεύσει και ένα βίντεο με τα γεγονότα που σημάδεψαν το ποδοσφαιρικό τμήμα, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε πιο κάτω. 

Δείτε τις αναρτήσεις και το βίντεο